François Maree | Tegendraads
In het werk van François Maree zitten tegenstellingen die je met het blote oog niet direct opmerkt. In de helder afgebakende vlakken en zoete kleuren van de miniatuurborduursels zit frustratie verweven in elke millimeter. Om Maree te kunnen begrijpen, is er zijn kunst. Andersom begrijpt Maree zichzelf wellicht ook meer door te schilderen, te borduren, te dansen en te schrijven.
De kunstenaar is iemand die zich niet makkelijk laat categoriseren. Gender en seksualiteit waren voor Maree lange tijd een complicerende factor. Over zichzelf schrijft hij: ‘Mocht ik een mooie vrouw zijn in een heerlijk mannenlijf? Niet als verminking maar juist als een ervaring van schoonheid?’
Middels de onbegrensde mogelijkheden van de verbeelding, de vrijheid van expressie en het kunstenaarschap, verlegt hij de grenzen die zijn lichaam hem bij geboorte lijken te hebben opgelegd. Voor Maree zou je kunnen zeggen dat het kunstenaarschap hem helpt een gestalte te geven aan de wezenlijke mens buiten de naam die voor hem gekozen is en het lichaam waarin hij geboren is. Zijn schilderijen en borduursels zijn gevolg van een immer voortdurende verkenning van de mogelijkheden en kwetsbaarheid van het mannelijke, het vrouwelijke en alles daar tussenin. Voor hem is die zoektocht even pijnlijk als noodzakelijk.
Het borduren is een ambacht dat binnen en vooral buiten de kunst een vrouwelijke aangelegenheid was (of nog steeds is). Met elke kleine steek in elke kleurrijke draad die de kunstenaar zet, belichaamt Maree en zijn werk iets van de fluïditeit die een mooie vrouw in een heerlijk mannenlichaam bezit. De duidelijkheid van elk kleurvlak doet denken aan een vlag- vaak symbool dat eenduidig en direct verwijst naar een bepaalde groep, nationaliteit: één betekenis. De kracht van deze symboliek verwordt in de handen van Maree tot een pleidooi voor het omgekeerde: zachtheid, fluïditeit en volmaaktheid in -juist- verscheidenheid. De kleine schaal van de werken staat in scherp contrast met de fierheid van zijn verzet. Verwonderlijk is het daarom des te meer dat zijn borduurwerk zo harmonieus aandoet.
Tekst: Loes van Huisseling
