Het ultieme kerstgevoel
Op 5-jarige leeftijd huilde ik tranen met tuiten samen met mijn beste vriendinnetje uit de straat als we met onze neuzen aan de buis gekluisterd niets wilden missen van de film Heidi eind jaren zestig. We leefden intens mee met het met het verlangen en het heimwee gevoel van het weesmeisje Heidi. Elk jaar met kerst werd deze film weer getoond en elk jaar opnieuw rolden de tranen over onze wangen.
Kunstwerk Furkadorp van Hjalmar Riemersma geeft precies dit Heidi- gevoel weer:
De Bergwereld van Hjalmar Riemersma bevindt zich in de Zwitserse Alpen. Roosje Horsten en Guss Dix beschrijven deze wereld in een tekst over het werk van de kunstenaar: …een wereld van machtige toppen, een door hoeven uitgesleten pad en koperen bellen, oeroude hutten, het licht van de maan op verse sneeuw, sterren boven bevroren sparren…
Deze wereld doet denken aan het dal waar aldus het eeuwenoude verhaal zich afspeelt over de kleine wees Heidi. Een tijdloos verhaal dat Johanna Spyri eind 19e eeuw schreef. De tijd waarin de industrialisatie sterk opkomt en men steeds meer wegglijdt van de natuur.
De kleine wees Heidi wordt door haar tante achtergelaten bij een oude, stugge en knorrige man die hoog in de Alpen in een berghut woont en zich met moeite onder de mensen begeeft. Ook de personages Peter de geitenhoeder en Klara het rijke meisje die niet kan lopen uit de grote stad Frankfurt, spelen een belangrijke rol in het verhaal.
De tranen rollen extra als Peter de invalide Klara met rolstoel en al van de berg afduwt, maar waardoor ze, oh my deer, juíst weer leert lopen. Ook de stugge Opa Alp ontdooit in de loop van het verhaal. Dit alles dankzij de altijd opgewekte Heidi waar iedereen van houdt.
Eind goed, al goed – Feel Good –
